Nasz projekt rozpoczął się 26 kwietnia 2017r. wyjazdem do Biblioteki Pedagogicznej w Płocku na lekcję biblioteczną, gdzie uczniowie zaczęli swą przygodę z Rico i Oskarem – bohaterami książki Andreasa Steinhöfela – „Rico, Oskar i głębocienie”. Książka o niepełnosprawnym chłopcu poddała pod dyskusję prawa i przywileje osób niepełnosprawnych.

Kolejnym krokiem były lekcje wychowawcze, przeprowadzone z młodzieżą. Pierwsze godziny zapoznawały uczniów z problemem, pokazując na jakie utrudnienia narażone są osoby niepełnosprawne i ich rodziny. Celem tej lekcji było pokazanie, iż brak informacji na temat niepełnosprawności lub jej zniekształcony obraz może powodować uprzedzenia, a nawet izolację takich osób. Dlatego też należy uczniów uczulać na potrzeby innych, szczególnie słabszych od nas, uczyć ich tolerancji i akceptacji, co pozwoli rozwinąć w nich empatię i poczucie odpowiedzialności, nie tylko za siebie. Trzeźwa ocena sytuacji w naszej społeczności oraz dostrzeżenie realiów zapoczątkowały burzę mózgów wśród uczniów i uruchomiły lawinę argumentów, jak ułatwiać osobom niepełnosprawnym codzienne życie oraz jak należałoby reagować i pomagać im kiedy ich spotkamy.

Kolejne godziny zostały przeznaczone na eliminowanie agresji i krytyki oraz rozwijanie postawy tolerancji i otwartości na innych. Uczniowie zostali poddani prostym doświadczeniom. Jednym z nich było dwukrotne przejście ucznia przez klasę. Za pierwszym razem do wyznaczonego celu uczeń miał dotrzeć samodzielnie, lecz z zawiązanymi przepaską oczami. Za drugim razem zadanie to zostało wykonane z pomocą innego ucznia, który miał za zadanie pomóc osobie niewidzącej dotrzeć do wyznaczonego punktu. Innym doświadczeniem było namalowanie np. krajobrazu widocznego ze szkolnego okna tylko za pomocą ust lub z zawiązanymi oczami. 

W projekcie udział wzięły klasy IB, II oraz III gimnazjum. Pomimo dzielących ich różnic wiekowych uczniowie wykazali się równie silną wrażliwością jaki i wyrozumiałością na problem niepełnosprawności oraz doszli do tych samych wniosków. Uczniowie jednogłośnie stwierdzili, iż nie wszyscy są w pełni sprawni, ale to nie znaczy, że są gorsi od innych. Wystarczy tylko złamać rękę i można doświadczyć utrudnień z jakimi borykają się osoby niepełnosprawne. Dlatego też powinni mieć zapewnione warunki harmonijnego rozwoju we wszystkich sferach życia, by nie musieli żyć w izolacji.